ՄԵՐ ԳՅՈՒՂՆ ԱՆՍԱՀՄԱՆ ՄԵԾ ՆԵՐՈՒԺ ՈՒՆԻ | OUR VILLAGE HAS INFINITE POTENTIAL
Երբ աշակերտների հետ նոր էինք ծանոթանում, հարցրին՝ ինչ դրական ազդեցություն ունի կարանտինը, ասեցի, որ մեզ յուրահատուկ հնարավորություն է տրված մեկ կոճակ սեղմելով՝ Երեւան-Լոռի տարածությունը կրճատել եւ իրար առաջ նստել։
Այսօր աշակերտների Առաջնորդության ճամբարի ավարտին մնացել է 6 օր, հիշեցնում եմ աշակերտներին ու տեսնում եմ՝ մտամոլոր են։ Հարցնում եմ՝ ինչ եք մտածում։ Մեկն ասում է. չհասկացանք՝ ինչպես անցան 2 շաբաթները, մյուսն էլ հավելում է. ամենահավես շրջանները շատ արագ են անցնում։ Անսահմանափակ ռեսուրսներից ենք օգտվում, ինքներս մեզ ենք ճանաչում, մեր համայնքից այնքան բան իմացանք, սովորում ենք զգալ, համակարգչի առաջ նստած ճամփորդում ենք, ամեն օր մի նոր բան ենք իմանում, սովորում ենք՝ ինչպես կարող ենք օգտակար լինել մյուսների համար. մեկը մյուսին հերթ չտալով արտահայտվում են ու լայն ժպտում։ Երբ ինչ-որ բան սիրով ես անում, ո՛չ կարանտինը, ո՛չ արտակարգ իրավիճակը չի կարող խանգարել, մեր դասերի ընթացքում սերը կա, մեր ամբողջ կյանքում կհիշենք այս շրջանը՝ ամփոփում է Սոնան։
Անին էլ հավելում է. մինչեւ ճամբարի սկիզբը ես գիտեի, որ այս գյուղն իմ ծննդավայրն է, գիտեի, որ այստեղ եմ ծնվել եւ իհարկե սիրում էի, բայց հիմա, երբ հետ եմ նայում, հասկանում եմ, որ իմ գյուղն ավելի շատ եմ սիրում, չգիտեմ... երեւի ճամբարն ինձ սովորեցրեց գնահատել այն, ինչ ունեմ, վերարժեւորեցինք մեր գյուղը։ Հիմա, երբ արդեն ուսումնասիրություն ենք անկացրել, հետազոտել ենք, հասկանում եմ, որ շատ-շատ եմ սիրում Լեռնահովիտը։ Ճամբարի ընթացքում շատ եմ մտածել, որ մեր գյուղն անսահման մեծ ներուժն ունի ու հիմա մենք հենց դրան ենք նպաստում, հիմա մենք մեր գյուղի առաջընթացն ենք ապահովում։
Լիլիթն էլ ավելացրեց. երբ պառկում եմ քնելու, մտածում եմ՝ տեսնես՝ երբ կգաք մեր գյուղ, երբ ձեզ կտեսնենք։ Նույնիսկ երազումս եմ մեր հանդիպումները տեսնում։ Գեւորգն էլ հավելում է, որ նախագծի քայլերը ներկայացնող պատկերն էր
երազում տեսել։ Ու ասում է, որ մինչեւ ճամբարն էլ շատ մտքեր ուներ, բայց չգիտեր՝ ինչպես բոլոր մտքերն իրականություն դարձներ, հիմա արդեն գիտի՝ ինչպես է միտքը դառնում գործ։
When we first met our students, they asked me what positive effects of quarantine have been. I said that we’ve been given a unique situation to cut the space between Yerevan and Lori and sit in front of each other with just the click of a button.
I remind the students that there are only 3 days left in our Virtual Student Leadership Camp and I see them in deep thought. I ask them what they’re thinking about. One says, “I don’t understand how these 2 weeks have gone”.
Another adds, “The most enjoyable times always go quickly. We’re using unlimited resources, learning more about ourselves, about our regions. We’re learning to feel, to travel while sitting in front of our computers. Every day we’re learning something new. We’re learning how to be helpful to others.”
They’re expressing themselves while talking over one another and smiling.
Student Sona says, “When you do something with love, nothing can ruin that-- not the quarantine, not these circumstances. There is love in our classes and we’ll remember this time for the rest of our lives.”
Student Ani said, “Until the start of the Camp, I knew that the village is where I was born. I knew that I was born here and of course I liked it, but now, looking back, I understand that I love my village even more. I don’t know. Maybe the Camp taught me to appreciate what I have and re-evaluate my village. Now, we’ve studied, researched, and I understand that I really love Lernahovid. During Camp I’ve thought a lot about how our village has infinite potential and we have to channel that and ensure that our village is progressing.”
Another student, Lilit, added, “When I lie down to sleep, I think about when you’ll come to visit our village and see us. Even in my dreams I think about us meeting.”
Gevork also added that “In my dreams I see the different steps of these projects”, and he says, “before Camp I have had many ideas, but I did not know how to make them a reality. Now, I know how to make my ideas into work!”