ՀԱԼԵՊԻՑ ՀԱՅԱՍՏԱՆ | FROM ALEPPO TO ARMENIA
Հալեպից Հայաստան եկած Մեղրին «Դասավանդի ՛ր, Հայաստան»-ի Ուսուցիչ-առաջնորդների ծրագրով դասավանդում է Արմավիրի մարզի Հայկավան գյուղում:
«Դասավանդի ՛ր, Հայաստան»-ը թերևս ամենալավ հնարավորությունն էր ինձ համար, որ գամ հայրենիք ու մի լավ գործով զբաղվեմ»:
Ես Մեղրի Չորբաջյանն եմ՝ «Դասավանդի՛ր, Հայաստան»-ի Ուսուցիչ-առաջնորդներից մեկը: Ամբողջ կյանքում ապրելով Սիրիայում` մշտապես ունեցել եմ հայրենիք գալու ձգտում: Ես և ընտանիքս, ապրելով Սփյուռքում, փորձել ենք պահպանել մեր հայկական արմատները, եւ գուցե դա է պատճառը, որ անունս հաճախ հանդիպողներից չէ: Սիրիայում համալսարանն ավարտելուն պես լսեցի «Դասավանդի՛ր, Հայաստան»-ի մասին։ Երբ հասկացա ծրագրի տեսլականն ու նպատակը, որոշեցի գալ հայրենիք ու մասնակցել: Արդեն 9 ամիս է, ինչ Հայկավանում եմ: Չեմ թաքցնի՝ ընտանիքից հեռու լինելով՝ բազմաթիվ դժվարությունների միջով եմ անցել. ամեն անգամ նրանց հետ խոսելիս փորձում եմ կարոտս թաքցնել:
Իրականում իմ հայրենասիրության ակունքներում մայրս է կանգնած և, չնայած նրան, որ օտարության մեջ ենք ապրել, հայկական երգն ու պարը մեր տանից երբեք չեն պակասել: Ու հենց մայրս էր, որ ամեն անգամ մեզ՝ իր զավակներին, հիշեցնում էր մեր արմատների, առաքելությունների մասին : Այս ամիսների ընթացքում հասկացա մի շատ կարևոր բան. մեր համայնքներում ինձ նման մարդկանց կարիքը շատ կա՝ մարդկանց, որոնք լավ կրթության և Հայաստանի լավ ապագայի համար պատրաստ են մնալ ու պայքարել՝ անտեսելով բոլոր դժվարությունները։
Ուսուցիչ լինելուց բացի, ես նաև առաջնորդ եմ, իսկ Ուսուցիչ-առաջնորդի առաքելությունը ոչ միայն դասավանդելն է, այլեւ աշակերտների թաքնված տաղանդները բացահայտելը: Հենց դրա համար էլ մի քանի դպրոցների հետ միասին կազմակերպեցինք աշակերտների հեղինակած նկարների ցուցահանդես, որտեղ նրանք հնարավորություն ստացան շփվելու և միմյանց տաղանդները ճանաչելու: Հիշում եմ` երբ ես աշակերտ էի, մեզ մոտ հաճախ էին կազմակերպվում նման միջոցառումներ, և գալով այստեղ՝ տեսա, որ յուրաքանչյուր աշակերտ էլ իր ներսում թաքնված մի տաղանդ ունի, որի բացահատման համար ընդամենը մի կայծ է պետք:
Անդրադառնալով Սփյուռքից եկած Ուսուցիչ-առաջնորդի դժվարություններին՝ կարող եմ նշել լեզվական բարդությունը՝ արևմտահայերենի և արևելահայերենի տարբերությունների վերաբերյալ: Քանի որ Սփյուռքում գործող բազմաթիվ հայկական դպրոցներում դասագրքերը արևմտահայերեն են, Հայաստանում դասավանդելիս որոշակի դժվարությունների հանդիպեցի: Անգամ հինգերորդ դասարանի աշակերտներիցս մեկը՝Մարիան, հետո ինձ պատմեց, որ երբ առաջին անգամ ինձ տեսել է, մտածել է, թե ինչպես ենք շփվելու, խոսելու: Սակայն կարող եմ հպարտորեն ասել, որ տեղացիների օգնությամբ, նրանց հետ անընդհատ շփումների շնորհիվ լեզվական դժվարությունը հաղթահարելու համար ընդամենը մեկ ամիս պահանջվեց:
Ինչ վերաբերում է իմ դասավանդման մեթոդին, այն գուցե փոքր-ինչ տարբերվում է «ավանդական» մեթոդներից: Երբ աշակերտներիս հարցնում եմ, թե ինչն է նրանց ամենից դուր գալիս մեր դասերի ժամանակ, բոլորը ասում են՝ խաղերը, որոնք կազմակերպում եմ նրանց գիտելիքներն ավելի ամրապնդելու համար: Դասապրոցեսի վերջում նրանց թղթեր եմ բաժանում, որպեսզի իրենց կարծիքները գրեն այդ օրվա իրենց սովորածի մասին. այդպիսով երեխաներն իրենց ավելի ներգրավված են զգում դասի ընթացքում: Չեմ թաքցնի՝ հաճախ կարծիքները գուցե փոքր-ինչ ինձ անհանգստացնեն, բայց կարծում եմ՝ միայն այս ճանապարհով՝ ինքս ինձ վրա աշխատելով, կարող եմ հաջողել։
Այս ժամանակահատվածում գեթ մեկ րոպե չեմ զղջացել «Դասավանդի ՛ր, Հայաստան»-ի Առաջնորդության զարգացման ծրագրով հայրենիք գալու ու կրթության մեջ իմ ներդրումն ունենալու համար: Ծրագրի ավարտից հետո մեծ ցանկություն ունեմ Հայաստանում ապրելու և իմ գործունեությունը շարունակելու՝ հատկապես կրթական ոլորտում: Հայաստանի ապագան կախված է յուրաքանչյուր հայից և, ըստ իս, միայն մնալով և գործունեություն ծավալելով հայրենիքում, կարող ենք զարգացնել այն և դարձնել մրցունակ տարբեր ասպարեզներում:
Լիահույս եմ, որ Հայաստանում ամեն ինչ լավ է լինելու եւ այդ հույսը տալիս եմ աշակերտներիս, եւ սա իմ արածներից ամենագլխավորն է։
“Teach For Armenia was probably the best opportunity for me to come to my homeland and make an impact,” said Meghry Chorbajian, who came to Armenia from Aleppo, Syria to join our Leadership Development Program. She is currently a Teacher-Leader in Haykavan village in the Armavir region.
“My name is Meghry Chorbajian. I am a Teach For Armenia Teacher-Leader. Having lived in Syria my entire life, I have always aspired to return to my homeland. Living in the Diaspora, my family and I have tried to preserve our Armenian roots. Maybe that is why my name is not very common. After graduating from university in Syria, I heard about Teach For Armenia in Syria. When I learned about the vision and purpose of the program, I decided to move to Armenia and to take part in the program. I have been in Haykavan for nine months already. I will not hide, being away from my family, I have gone through many difficulties. Every time I talk to them, I try to hide my longing.
In fact, my mother is at the root of my patriotism and even though we lived abroad, Armenian songs and dances have always been present in our home. And it was my mother who always reminded us, her children, about our roots and missions. During these months, I realized something very important–there is a great need for people like me in our communities, people who are ready to stay and fight for a good education and good future of Armenia, ignoring all the difficulties.
Apart from being a teacher, I am also a leader, and the mission of a Teacher-Leader is not only to teach, but also to discover the hidden talents of students. That is why we organized an exhibition of student paintings together with several schools, where they had the opportunity to communicate and get to know each other's talents. I remember when I was a student, we often had such events. I remember when I was a student, we often had such events, but when I came here, I saw that each student has a talent hidden inside them, which only needs a spark to reveal.
One of the challenges of being a Teacher-Leader from the Diaspora is the difference between Western-Armenian and Eastern-Armenian. Textbooks in many Armenian schools in the Diaspora are in Western-Armenian, so coming to Armenia and teaching in Eastern Armenian is challenging. One of my fifth-grade students, Maria, told me that when we first met she wondered about how we would communicate. But I can proudly say that with the help of locals, it took only a month to overcome the language difficulty.
As for my teaching method, it may be a bit different from "traditional" methods. When my students are asked what they like most about our classes, everyone says the games that I organize to further their knowledge. At the end of lessons, I hand out papers for them to write down their thoughts on what they learned that day so that the children feel more engaged. I will not hide the fact that differing opinions may often bother me a little, but I think that constantly working on myself is the only way to succeed.
During this period, I have not regretted for a single minute that I came to my homeland and contributed to education through Teach For Armenia’s Leadership Development Program. After finishing the program, I have a great desire to live in Armenia and continue my activities, especially in the field of education. The future of Armenia depends on each Armenian and, in my opinion, only by staying and operating in the homeland can we develop it and make it competitive in various fields.
I am full of hope that everything should be fine in Armenia and I give that hope to my students: that is the most important thing I can do.